Ciągle zmieniająca się pozycja

Kwestia tego, kto w modelu stosunków rodzic-dziecko ma władzę, nie zawsze jest jasna. Rodzic może polecić dziecku wykonywanie czynności, co jest ostateczną próbą pozycji, lecz rodzice robią także wiele rzeczy dla swoich dzieci: karmią je, ubierają, sięgają na wysokie półki. Ktoś, kto wykonuje takie czynności dla osoby dorosłej, jest właściwie jego służącym. Skoro już o tym mówimy, to służący też mają władzę nad ludźmi, którym służą, na przykład sekretarka decydująca, których rozmówców połączyć z szefem. (Moja matka przypomina sobie, że kiedy umawiała się z moim ojcem, była też inna kobieta, której on się podobał, lecz matka była jego sekretarką i kiedy dzwoniła ta druga kobieta, to po prostu mówiła, że ojciec wyszedł.) W angielskim filmie Służący Dirk Bogarde, grający pozornie podrzędną rolę służącego, potrafił całkowicie zawładnąć życiem osoby, której „służył”. Nic dziwnego, że scenariusz do tego filmu napisał Harold Pinter, ponieważ dużo jego sztuk dotyczy walki o władzę, a wiele z nich bada złożoność stosunków między służącymi
ich panami. Innym przykładem jest jego sztuka No Man ’s Land (Ziemia niczyja), w której zamożnym alkoholikiem opiekują się jego lokaj i sekretarz, zachowujący się czasami raczej jak strażnicy więzienni niż służący.