Nani-mo itadakitaku nai no: Nic jeść (grzeczne) nie partykuła żeńska

Jak widać z tłumaczenia, „Nani-mo” znaczy „nic”, „itadakitaku” jest uprzejmym sposobem powiedzenia Jeść”, „nai” oznacza „nie”, a partykuła „no” na końcu jest grzecznym dodatkiem kojarzonym z mową kobiet. W analizowanych przez Haradę rozmowach między Japończykiem prowadzącym szkołę językową i pracującą u niego młodą nauczycielką, szef używał żeńskich partykuł. Mówiąc kobiecie, że trzeba znaleźć zakład fotograficzny, który wywołuje czarno-białe zdjęcia (jak pisałam w rozdziale trzecim, był to niebezpośredni sposób skłonienia jej do zaproponowania, że sama znajdzie taki zakład), szef zakończył zdanie żeńską partykułą „no”. Harada uważa, że zrobił to dlatego, żeby nie wydać się zbyt władczym w przydzielaniu zadania. Z drugiej strony istnieją inne sytuacje, w których używał partykuł uważanych za „męskie” podejmowanie decyzji i wygłaszanie stanowczych zdań. Na przykład kiedy podlegająca mu kobieta zaproponowała, żeby przed wysłaniem korespondencji zaczekać na pewną informację, postanowił przyjąć tę sugestię, lecz oznajmił swoją decyzję, używając męskiej partykuły „ka Jaa, chotto matu-ka.